এটি প্ৰেমৰ মৃত্যুত....

মনত পৰেনে সখি
সেই যে প্ৰথম চিনাকিত
তুমি আৰু..
তাই কোৱা কথাবোৰ !

সঁচাকৈয়ে জানা !....ছোৱালীবোৰ তেনেকুৱাই |


কিয় জানো এনে লাগে
হাঁহিৰ সঁফুৰাৰে ঢকা
এয়া যেন এলান্ধুকলীয়া চলনা !


পৰেনে মনত সখি 
সেই যে জোনাকী ৰাতি
তুমি কোৱা.....
তাই পিন্ধিবলগা ক‍ইনাসাজৰ কথা !


সঁচাকৈয়ে জানা !....ছোৱালীবোৰ তেনেকুৱাই | 

নাজানো কিয় ! এনে লাগে
ভালপোৱাক মৰ্যাদা নিদিয়া
এয়া যেন এক নিৰ্দয় বৰদৈচিলা !


মনত পৰেনে সখি
নিবিড় মূহুৰ্ত কেইটিত
তুমি আৰু...
তাই পতা কথাবোৰ
সুখ-দুখৰ আলোড়নবোৰ


সঁচাকৈয়ে জানা !....ছোৱালীবোৰ তেনেকুৱাই | 

নকবা তুমি
কিমান কষ্টকৰ প্ৰেমৰ যন্ত্ৰণা !
বিচাৰিম ক’ত শান্ত্বনাৰ ভাষা !!

সঁচাকৈয়ে জানা !....ছোৱালীবোৰ তেনেকুৱাই | 



{ মোৰ প্ৰিয় বন্ধু সমৰ দাসৰ মুখত শুনিছিলো "মনত পৰেনে মনত সখি...সেই যে জোনাকী ৰাতি" শাৰী দুটা | শুনি মনত উদয় হোৱা কখাখিনিৰে লগৰে এজনক শান্ত্বনা দিয়াৰ বাবে লিখিছিলো এই কবিতাটি | }

ৰচনাকাল : ০৭.০৩.২০০২