৭৯ লৈ ওভোতনি যাত্ৰা-৮

দেখা যায় যে অসম আন্দোলন যদিও ছাত্ৰ সংগঠন এটাই আগুৱাই নিয়া আন্দোনল আছিল, বিভিন্ন দল-সংগঠন আৰু ৰাইজৰ সহযোগো আছিল অবিস্মৰণীয়। সেই সময়ত প্ৰতিজন অসমীয়াক আন্দোলনৰ মূল ইছ্যুসমূহ বুজাবলৈ বহুতো সচেতন লোক আগবাঢ়ি আহিছিল আৰু অসমীয়া জনসমাজক এই আন্দোলনৰ প্ৰয়োজনীয়তা বুজাই দিবলৈ সক্ষমো হৈছিল। যদিও অসম আন্দোলনৰ গুৰি ধৰিছিল সদৌ অসম ছাত্ৰ সন্থাই, তথাপি ১৯৭৯ চনৰপৰা ৰাইজৰ মাজত এই সন্দৰ্ভত সচেতনতা আনিছিল পূৰ্ব্বঞ্চলীয় লোক পৰিষদ আৰু অসম জাতীয়তাবাদী দলেহে। বিভিন্ন মেল-মিটিং আৰু দৈনিক অসমৰ পৃষ্ঠাত এইবোৰ ছপা হোৱাৰ ফলত এনে সচেতনতা বৃদ্ধি পাইছিল। ১৯৭৯ চনত চৈ-খোৱা ঘাটত বহা অসম জাতীয় সংঘৰ মুকলি অধিৱেশনত অসমলৈ অহা দেশী-বিদেশী প্ৰব্ৰজন ৰোধ কৰাৰ বাবে প্ৰস্তাৱ লোৱা হৈছিল। সভাৰ সভাপতি আছিল নিত্য হাজৰিকা আৰু সম্পাদক আছিল ভীমকান্ত বুঢ়াগোহাঞি। এওঁলোকে মাৰ্ঘেৰিটা অঞ্চলত সভা পাতি ৰাইজৰ সচেতনতা বৃদ্ধি কৰিছিল।

আজিৰ নতুনকৈ উকমুকনি উঠা অসম আন্দোলনৰ ক্ষেত্ৰতো জাতি-ধৰ্ম নিৰ্বিশেষে সকলো আগবাঢ়ি আহিলেহে অসমে সুফল পাব পাৰে বুলি আশা কৰিব পাৰি। আৰু এই ক্ষেত্ৰত হিহা-পৰামৰ্শ তথা বৌদ্ধিক দিশেৰে আগবঢ়াই নিব লাগিব অসমৰ জ্যেষ্ঠ বৌদ্ধিক ব্যক্তিসকলে। অন্যথাই আগৰবাৰৰ নিচিনাকৈ এইবাৰো উকমুকনি ঘটা আন্দোলনে দিশ হেৰুওৱাৰ আশংকা থাকি যাব। 

[সমল পুথি: অসম আন্দোলন: প্ৰতিশ্ৰুতি আৰু ফলশ্ৰুতি, পৃ.ঞ]