তোমাক দেখিলেই…

কিয় জানো আজিকালি
তোমাক দেখিলেই বুকুখন কঁপে৷

ইপাৰৰ সৌৰভ সিপাৰত বিলাই
কিয় জানো আজিকালি
তোমাৰ হুমুনিয়াহে সপোন কাঢ়ে
তুমিও জানা, ময়ো
হেপাহৰ ৰং বেদনা নহয়
কিয় জানো আজিকালি
তোমাৰ দৃষ্টিয়ে বৰদৈচিলা আনে৷

তুমিও ভাবা, ময়ো
মোৰ কল্পনা তোমাৰ অতীত নহয়
তথাপি কিয় জানো
কিয় জানো বাৰে বাৰে মনলৈ আহে
পাখিলগা অতীতৰ সপোনমধুৰ আশাবোৰ
কিয় জানো বাৰে বাৰে লুকাই যায়
সত্বাৰ সুৰভিপূৰ্ণ প্ৰেমকেতেকীৰ বসন্তবোৰ
মৰহি যায় নিয়ৰৰ গছকত দূৱৰিৰ পাতবোৰ
সেয়াই হবলা প্ৰেম, তাতেই বৈচিত্ৰ৷

কিয় জানো আজিকালি
তোমাৰ শিৰত জোনাক দেখিলে
চকুৰে নিয়ৰ সৰে৷
নিলীম প্ৰেমেৰে অলকানন্দা নমাই
কিয় জানো আজিকালি
তোমাৰ দৃষ্টিত পৰিপূৰ্ণ নিৰাশা দেখিলে
অভিমানবোৰ ভাপ হৈ উৰে৷
তুমিও কান্দিবা, ময়ো
তোমাৰ বেদনা আনন্দ নহয়
কিয় জানো আজিকালি
তোমাৰ হাঁহিত উজ্জীৱিত বেদনা দেখিলে
হৃদয়ে নিহপালি দিব খোজে৷
তুমিও দেখিবা, ময়ো
হৃদয়বীণৰ সুৰ লয়হীন নহয়৷
তথাপি কিয় জানো
কিয় জানো বাৰে বাৰে মনলৈ আহে
সোঁৱৰণীৰ কোঠাত লিপিৱদ্ধ বেদনাবোৰ
কিয় বাৰু বাৰে বাৰে বিবৰ্ণ হৈ যায়
মধুময় প্ৰেমৰ শ্যামল দলিচাখন
হেৰাই যায়,
আশাভৰা তাঁতৰ ৰঙীন আঁতবোৰ৷

তাতেই হবলা প্ৰেম
তাতেই বৈচিত্ৰ
য'ত,
তোমাক দেখিলেই
মাথোঁ তামাক দেখিলেই
বুকুখনি কঁপে৷

【ৰচনাকালঃ ২৪/১২/২০০৫, ২২:০৫】

আইৰ অসুখ

অজস্ৰ দানৱৰ বেহু ভাঙি
তই সাজিছিলি শিল্পৰ প্ৰতিমা
তই আছিলি নিপীড়িতৰ গান
কাইটি, আমি ভালেই আছোঁ দে৷

তই যে কৈছিলি
আমি আগবাঢ়ি যাওঁ ব'ল,
গ'লোঁ৷ গৈ গৈ বহুদূৰ পালোঁগৈ৷
কাইটি মই এতিয়া ক'ত!
ঘূৰি চাই দেখোন মোৰ আইকেই নেদেখো৷

কাইটি, আমি ভালেই আছোঁ দে
যি সম্প্ৰীতিৰ বাবে তই ফেৰেংগাডাও হৈছিলি,
সেই সম্প্ৰীতি এতিয়া মজবুত৷
আমি চিনি পাওঁ,
আমি বড়ো নে ৰাভা
কাৰ্বি নে ডিমাচা
আহোম নে কলিতা,
ভৈয়ামৰ নে পাহাৰীয়া৷
মোৰ আই হেৰাল অ' কাইটি৷
অসমীয়া বুলিবলৈ আমি এতিয়া এঠেঙীয়া৷

জান কাইটি!
তই খালী ভৰিৰে ঘূৰি পোহৰ বিলোৱা ঠাইত
এতিয়া বুটৰ খোজত ৰক্তপাত হয়
আমাৰ মাজতেই৷
তই গান গোৱা চোতালবোৰত
এতিয়া চলে জাতিৰ বিৰুদ্ধে অভিসন্ধি৷
মোৰ আই নৰীয়াত পৰিল অ' কাইটি
কেনেকৈনো সুশ্ৰূষা কৰোঁ এতিয়া!

তোৰ শেষ ৰাগিণীলৈ বৰকৈ মনত পৰিছে আজি
আইয়ো অকলশৰীয়া হৈ পৰি আছে সভ্যতাৰ বাৰান্দাত
তোৰ দৰে গাইছে,
এয়ে মোৰ শেষ গান
মোৰ জীৱন নাটৰ শেষ ৰাগিনীত
কল্যাণ খৰমান
কি কৰোঁ কচোন!
আইক এনেকৈ চাব পৰা নাই৷

তই অহা কথা আছিল
ফুটবল খেলাৰ কথা আছিল সমন্বয়ৰ
জ্যোতি কাইৰ বাণীৰে ভঙা কথা আছিল
কুসংস্কাৰ আৰু মনৰ ভেদভাব৷
নালাগে দে আহিব
ভয় লাগে,
তোক যদি পুনৰ সজোৱা হয় বামপন্থী
তোক যদি পুনৰ সজোৱা হয় জাতিদ্ৰোহী
পুনৰ যদি কৰা হয় ক্ৰুছবিদ্ধ!
আই মৰি থাকিবও কাইটি
আপোন পুত্ৰৰ ওপৰত
সতীয়া পুত্ৰৰ এই অত্যাচাৰ
কেনেকৈনো সহিব আয়ে৷

নালাগে পুনৰ আহিব
তই তাতেই থাক৷
২০ জুন আছে নহয়
সিদিনা তোক চিঞৰি চিঞৰি মাতিম
বিষ্ণুৰাভা এতিয়া কিমান ৰাতি৷
তই মাথোঁ আওৰাবি তোৰ সেই প্ৰিয় গান
পৰজনমৰ শুভলগনত
যদিহে হয় আমাৰ দেখা...৷৷

【ৰচনাকালঃ ২০ জুন, ২০১৮】

বন্ধু, প্ৰেম, মৃত্যু ইত্যাদি

বন্ধু প্ৰাণত
শান্ত সাগৰৰ
কোবাল হাৰিকেন মাথোঁ৷
বন্ধু কৌতুকত
নিষ্প্ৰাণ শৰীৰৰ
এটি হৃদস্পন্দন মাথোঁ৷

প্ৰেম আকাশৰ
প্ৰেম পথাৰৰ
এবুকু কল্পনা মাথোঁ
প্ৰেম দুচকুত
প্ৰেম দুবাহুত
অশান্ত যন্ত্ৰণা মাথোঁ৷

মৃত্যু ছাঁৰ
মৃত্যু জীৱনৰ
এটি অৱসাদ মাথোঁ৷
মৃত্যু হৃদয়ৰ
মৃত্যু অন্তৰৰ
ক্ষন্তেক জিৰণি মাথোঁ৷

【ৰচনাকালঃ ০৬/০৩/২০০৩ - ২২:০০】

অনুভৱ মোৰ

বৰষুণত তিতাৰ দিনা মই অনুভৱ কৰিছিলোঁ
ইতিহাস মোৰ পিছত আছিল
তেতিয়া মই বৰষুণ ভাল পাইছিলোঁ
গোটেই পৃথিৱীৰ ৰং দেখিছিলোঁ সেউজীয়া
প্ৰেমৰ ৰং সেউজীয়া বাবেই
গোটেই জীৱন বৰষুণত তিতি
অপেক্ষা কৰিছিলোঁ এজাক প্ৰেমৰ বৰষুণ৷

আৰু আজি!
যেতিয়া পৰিপূৰ্ণতাৰ পথত
সাগৰ দেখিছোঁ বৰষুণৰ বোকোচাত
আৰু তাৰেই ঢৌবোৰৰ বুকুত উটি অহা এটি ভঙা পঁজা
বাৰে বাৰে মনলৈ আহিছে
উৰুঙা হোৱা মোৰ প্ৰেমৰ পঁজা৷

আজি উভতি চাইছোঁ
ইতিহাস মোৰ পিছত নাই
আছে মাথোঁ বিষাদ বিষন্নতাৰে ভৰপূৰ
এখন অনুভৱৰ শৰাই৷

【ৰচনাকালঃ ২৮/০১/২০০৮ - ১৫:০১】

আন্ধাৰ

বতাহজাক ঠিকেই বলিছিল
বেলিও ঠিকেই উদয় হৈছিল
কেনা লাগিছিল মাথোঁ আন্ধাৰত৷

মুখৰ হাঁহিত যুগমীয়া হৈছিল সুখ
অথচ বাঢ়ি গৈছিল ৰক্তচাপ
জাউৰিয়ে জাউৰিয়ে উকিয়াইছিল সপোনে
কেনা লাগিছিল মাথোঁ টোপনিত৷

সুখৰ দৌৰত দৌৰাৰ ভয়ত
পাহৰি গৈছিল দুখ
বাস্তৱৰ পাকচক্ৰৰ হেঁচাত
লহপহকৈ বাঢ়ি আছিল নিচা৷

সময়বোৰ ঠিকেই গৈ আছিল
ছেকেণ্ডৰ পৰা মিনিট, মিনিটৰ পৰা ঘণ্টা
অথচ কেনা লাগিছিল তাতেই৷

নৈবোৰ বৈ আছিল
সলনি হৈছিল মাথোঁ পানীৰ বৰণ
পথাৰবোৰ ঠিকেই আছিল
সলনি হৈছিল মাথোঁ তাত গজা শস্যবোৰ
ধানৰ ঠাইত ক্যাকটাছ গজিছিল৷

বতাহজাক ঠিকেই বলিছিল
অথচ উৰি ফুৰিছিল কৃত্ৰিমতাবোৰ
বেলিও ঠিকেই উদয় হৈছিল
অথচ তাৰ তাপত পুৰি শেষ হৈছিল সভ্যতা
সংস্কৃতিৰ প্ৰতি আলস্যই
কঢ়িয়াই আনিছিল মাথোঁ আন্ধাৰ,
উৎকট,
ভয়াবহ
পৰিধিহীন
আন্ধাৰ৷

【ৰচনাকালঃ ০৩ ফেব্ৰুৱাৰী, ২০১০】

অনন্যাৰ চাকৰি হ'ল

অনন্যাৰ চাকৰি হ'ল।
জীৱন বীমাত কাম কৰা
অনন্যাৰ চাকৰি হ'ল।
মানুহৰ দুৱাৰে দুৱাৰে
মাহৰ মূৰত প্ৰিমিয়াম বুটলি ফুৰা
অনন্যাৰ চাকৰি হ'ল।

চৰকাৰী বিভাগৰ সৰু কেৰাণী পদত
অনন্যাৰ চাকৰি হ'ল।
ঘৰৰ নামত উৱলি যোৱা চাৰিখন বেৰ
শয্যাগত মাতৃ,
আৰু দৰৱভৰ্তি মেজত
নিদ্ৰামগ্ন অনন্যাৰ উচ্চশিক্ষাৰ প্ৰমানপত্ৰ।
শংকিত নহয়
গৰ্হিত নহয়
সত্তৰ টকীয়া ডায়েৰীত
প্ৰতিপল কষ্টই যাক বিচাৰি ফুৰে গান্ধীপৰশ,
কাৰোবাৰ অনুগ্ৰহত সেই অনন্যাৰেই
চাকৰি হ'ল।
চৰকাৰী বিভাগৰ এটা সৰু পদত।

আনৰ জীৱন বীমাৰ নামত
নিজৰ জীৱন বন্ধকত থৈছিল,
আনৰ সপোন বাস্তৱায়িত কৰিবলৈ
নিজৰ সপোন বিসৰ্জন দিছিল,
আনৰ যৌৱনস্পৃহা পূৰাবলৈ
নিজৰ সতীত্বক বিসৰ্জন দিছিল।
কোনে  জানে এইবোৰ কথা?
জানে মাথোঁ তাই
জীৱন বীমাৰ এজেণ্ট অনন্যা
ঘৰ বুলিবলৈ
উৱলি যোৱা চাৰিখন বেৰ
আৰু ভঙা বিচনাখনত
শয্যাগত মাতৃ।

ঘৰখনৰ বাবে যিটো প্ৰয়োজন,
প্ৰয়োজন নিজৰ বাবে
আৰু শয্যাগত মাতৃৰ বাবে,
সেই অনন্যাৰে চাকৰি হ'ল।
চৰকাৰী বিভাগ এটাৰ সৰু পদত
শিক্ষা প্ৰমানপত্ৰৰ তলেৰে
হিতাকাংক্ষীৰ অনুগ্ৰহেৰে।
নিজৰ যৌৱনৰ বিনিময়ত হ'লেও
অনন্যা আজি চৰকাৰী চাকৰিয়াল।।

[ৰচনাকালঃ ১২ নৱেম্বৰ, ২০০৯- ২২:৪৫]

জোনাকৰ বতৰা

আপোনাৰ কৃপাত মই কুশলেই আছোঁ
একেই আছে মোৰ অনুভূতিবোৰ
মাজে মাজে মাথোঁ
অনুভৱ হ'লে মোৰ নিসংগতাৰ মুহূৰ্তবোৰ
জ্বলি উঠে বুকুখন৷
অৱশ্যে মনত পেলাও তেতিয়া
জোনজনীলৈ৷

ধৰিব পাৰিছেনে কাৰ কথা কৈছোঁ
সেই যে,
যাৰ শুভ্ৰ আঁচলত
আপুনি আৰু মই
কথা পাতিছিলোঁ প্ৰতিনিশাই
যাৰ আভাই পুলকিত কৰিছিল
বিলাই দি
আচিয়ানাত সিচঁৰতি হৈ পৰা
আপোনাৰ অনুৰাগবোৰ!

জানেনে?
আপোনাক হেৰুওৱাৰ পিছত মই
বহুদিন কথা পতা নাছিলোঁ
জোনজনীৰ সৈতে
অতীতত বিলীন হোৱাৰ ভয়ত৷
অাজি জোনজনীয়েই দিলেহি মোক
এক আজৱ ঠিকনা
জোনাকেৰে ভৰা অন্য এক আচিয়ানা,
যাৰ প্ৰভাত মই বিলীন কৰি দিব পাৰিছোঁ মোক৷
চিনিব পাৰিছোঁ নিজক৷

আপোনাৰ কৃপাত মই কুশলেই আছোঁ
কুশলেই আছে মোৰ জোনজনীও
আৰু কুশলে আছে
জোনাকে ঠিকনা দিয়া জোনৰ নতুন ঠিকনা৷৷

【ৰচনাকালঃ ১৭ ছেপ্তেম্বৰ, ২০০৯ - ৮:৪৫】

গুড বাই বুলি কব নোৱাৰোঁ

আকাশৰ প্ৰতিপল নীলাত আজি উৰি ফুৰিছে
নিৰ্মেঘ গৰ্জন
বতাহৰ প্ৰতিক্ষণ সোঁতত নাচি উঠিছে
বতাহৰ ক্ৰন্দন
প্ৰতিক্ষণ সময়ে মন আকাশত বিলাই দিছে
বেদনাৰ ঘন্টাধ্বনি৷
তাৰ পিছতো
মণিকোঠাৰ যিখন আসনলৈ এদিন
জনাইছিলোঁ আদৰণি
কোনো হাতোৰাৰে উভালিব নোৱাৰো সেই ধ্বনি৷

বিদায় নামাগিবা
আজি গুডবাই কব নোৱাৰোঁ তোমাক৷

【ৰচনাকালঃ ২৭ জুলাই ২০০৭, ২০:৩০】

প্ৰেম আৰু এজাক পোহনীয়া ধুমুহা

উৰি উৰি শত গ্ৰহ নক্ষত্ৰ
পোহৰাই শ্যামলী ধৰিত্ৰী
মোৰ বুকুতেই সপোন ৰচিলেহি
প্ৰেম৷
মলয়াৰ দৰে,
মৌচুমীৰ দৰে,
অথবা বৰদৈচিলাৰ দৰে
প্ৰেম,
তুমিও এজাক পোহনীয়া ধুমুহা৷

মনত পৰেনে মলয়া
তোমাৰ জন্মদিনত মই যঁচা
তোমাৰ প্ৰিয় উপহাৰৰ কথা
আৰু তুমি দিয়া কবিতাৰ এটি মধুৰ ৰেখা৷
তোমাৰ দৰে কোমল তাৰ সুৰ,
তোমাৰ দৰে নীৰ্জু তাৰ চাৱনি৷
তোমাৰ জন্মদিনৰ উপহাৰেই
আজি মোৰ জীৱনৰ শ্ৰেষ্ঠ নষ্টালজিয়া৷

তুমি জানা! মৌচুমী,
কিমান মৰম পালে
হৃদয়ক  নতুনকৈ গঢ়িব পাৰি!
তুমি জানানে
কিমান আশাত
জীৱনক জীয়াই ৰখাৰ সপোন দেখুৱাব পাৰি
তুমিতো ভালকৈয়ে জানা
কিমান মৰমেৰে গাব পাৰি
বলীউডৰ শ্ৰেষ্ঠ প্ৰেমৰ গীত৷

তোমাৰ আব্দাৰ,
তোমাৰ অভিমান,
তোমাৰ খং-অনুৰাগ
আৰু তোমাৰ বোকোচাত বান্ধি লৈ অহা
এটি এটি স্মৃতিৰ পল
আজি মোৰ বুকুত বলা এজাক ধুমুহা
মৌচুমী, তুমি প্ৰেমৰ এজাক পোহনীয়া ধুমুহা৷

তোমাৰ সুখৰ সোঁতত ভৰ দি উটি যোৱা
মোৰ সেই অতীত প্ৰেমৰ মধুৰ যন্ত্ৰণা
কিয়?
কিয় বৰদৈচিলা
তাক সলনি কৰি কিয় দিলা চন্দহীনতা
তুমি কিয় বুজি নাপালা
তোমাৰ এষাৰ মাথোঁ মাততেই যে
নকৈ গজালি মেলিব পাৰে
অৰ্ধচেতন এটা জীৱনৰ হেপাঁহ৷
তোমাৰ এপল চাৱনিতযে
স্তব্ধ হৈ যাব পাৰে,
জীৱন-মৃত্যু, সকলো যন্ত্ৰণা৷
অথবা তোমাৰ হৃদয়ৰ প্ৰতি উচ্চাৰণতযে
সৃষ্টি হ'ব পাৰে এক অভিনৱ কবিতা৷
আৰু আজি !
তোমাৰ মুখৰ প্ৰতিষাৰ কথা
আজি মাথোঁ বৰদৈচিলা,
এজাক উৰণীয়া ধুমুহা৷
মোৰ হৃদয়ৰ এজাক পোহনীয়া ধুমুহা৷

তোমাৰ আগমনত থানবান আজি মোৰ
অতীত প্ৰেমৰ মধুৰ যন্ত্ৰণা
মৰহি যাব ধৰা
নকৈ গজালি মেলা জীৱনৰ হেঁপাহ৷
আৰু বিচ্ছেদৰ বেদনাত নিৰ্বাক
তোমাৰ উচ্চাৰণত মই লিখা
সেই অভিনৱ কবিতা৷

কি লিখিম কবিতা,
তুমিতো বুজিয়েই নোপোৱা কবিতাৰ ভাষা৷

প্ৰেম,
তুমি আজি এজাক ধুমুহা৷
জানো,
যুগ যুগ তুমি হৈ ৰবা পোহনীয়া
প্ৰেম বুলি হৈ থাকিবা তুমি এজাক পোহনীয়া ধুমুহা৷

【ৰচনাকালঃ ২৭ জুলাই, ২০০৭ - ১৪:৩০】

সোঁৱৰণীৰ এপিটাফ

কেতিয়াবা আহিবা আমাৰ সোঁৱৰণীৰ ঘাটলৈ,
তাতেই মেলি লম আমাৰ প্ৰেমৰ অধ্যায়বোৰ৷
আকৌ এবাৰ উভতি যাম
ইতিহাস হৈ ৰোৱা মসৃণ পথবোৰলৈ৷
জুকিয়াই চাম আমাৰ ভুলবোৰ৷

ভুল অৱশ্যে তোমাৰ নাছিল৷
মাত্ৰাধিক বিশ্বাসেৰে তোমাৰ শংকাবোৰত
বিচাৰি চলাথ কৰিছিলোঁ প্ৰেমৰ উপমা৷
অথচ,
সহানুভূতিত পুষ্ট তোমাৰ আত্মীয়তাত
ক'তো নাছিল সেই উপমা৷
তথাপি,
ভুল কৰিছিলোঁ ময়েই৷
পৱিত্ৰ আমাৰ সোঁৱৰণীৰ ঘাটত
স্থাপন কৰিছিলোঁ অনাত্মীয়তাৰ বীজ৷

থাকক দিয়া ভুলবোৰ!
এদিন আহিবা আমাৰ সোঁৱৰণীৰ ঘাটলৈ৷
ভুলবোৰ বাদ দি তাতেই কথা পাতিম আমি,
তাহানিৰ সেই ৰগৰসনা ডিঙৰাত বহি৷
তোমাৰ সান্নিধ্যত আকৌ কলৰৱ কৰি উঠিব
মোৰ হৃদয়ে৷
সৃষ্টিৰ অমিয়া সুৰত হৃদয়েৰে বৈ আহিব
অখাদ্য সেই কবিতাবোৰ৷

এইবাৰ কিন্তু গুছি নাযাবা তুমি
ঠিক আগৰ দৰে৷
পাৰাপাৰহীন অনিশ্চয়তাত বুৰাই থৈ
মোৰ প্ৰেমৰ ডিঙৰা৷
নহ'লে আকৌ ভুল হৈ যাব৷

ভুল অৱশ্যে তোমাৰ নহয়৷
আৱেগৰ গুৰিব'ঠা ধৰি পাৰাপাৰহীন ভৱিষ্যতত
কোনে মেলি দিব পাৰে জীৱনৰ ডিঙৰা৷
ভটিয়াই গৈ ময়েই পাম আকৌ সেই উপকূল
য'ত বলুকাৰ বুকুত চকুপানীৰে অংকিত হ'ব
মোৰ ভুলৰ ছবি৷
আগৰ সেই একেই ভুল!

এইবাৰ আহিবা আমাৰ সোঁৱৰণীৰ সেই ঘাটলৈ,
য'ত স্তুপীকৃত হৈছিল তোমাৰ প্ৰেৰণাবোৰ৷
আৰু বান্ধ খাই পৰা মোৰ আশাৰ টোপালবোৰ৷
আহিবা সেই ঘাটলৈ,
য'ত লঙ্গৰ পেলাইছিল তোমাৰ শব্দ অনুভূতিয়ে৷
অথচ, দিশহাৰা হৈ পৰিছিল
আশ্ৰয় বিচাৰি হাহাকাৰ কৰি ফুৰা
মোৰ নিসংগ প্ৰেমৰ কণিকাবোৰে৷
পুনৰাই ভুল নহয় এইবাৰ,
কথা দিছোঁ৷
পুনৰাই নহয় ভুল৷
কিয়নো, সোঁৱৰণীতেই সৎকাৰ কৰিছোঁ
মোৰ অপত্য সেই স্নেহবোৰ৷
ঠিক তোমাৰ দৰেই,
হয়তো তাতোকৈ পটুতাৰে৷
ত্ৰুটীহীনভাৱে লিখি যাবলৈ সংকল্প কৰিছোঁ
সোঁৱৰণীৰ পাতবোৰ৷

ঠিক কৰিছোঁ,
ভুলৰ বোকোচাত বহি শুনি যাবলৈ তোমাৰ উক্তি
আৰু উপনীত হ'বলৈ সেই প্ৰান্তৰত৷
য'ত নাথাকিব তোমাৰ মন্ত্ৰমুগ্ধ লঙ্গৰ
অথবা মোৰ অশ্ৰুসিক্ত উপকূল৷
সোঁৱৰণীৰ মাজেৰেই বৈ যাব সোঁৱৰণীবোৰ,
প্ৰেমহীনতাৰ সুৰত উতলা হব প্ৰেমগীত,
তুমি হৈ থাকিবা তুমি আৰু মই মই৷

কেতিয়াবা আহিবা আমাৰ সোঁৱৰণীৰ ঘাটলৈ৷
তাতেই সৎকাৰ কৰিম আমাৰ ভুলবোৰ
আৰু স্বকীয়তাৰে গঢ়ি তুলিম আমাৰ প্ৰেমঘৰ৷
সোঁৱৰণীৰ ফল্গুধাৰাৰে বৈ আহিবা
তুমি, মই আৰু আমাৰ সপোনবোৰ,
ভুলৰ শুধৰণি হৈ
এখন ভুলহীন স্বকীয় সোঁৱৰণী হৈ৷

【ৰচনাকালঃ ১৮ এপ্ৰিল, ২০০৯ - ০০:০৯】

জোনাক ৰাতি

হঠাৎ কেতিয়াবা
হঠাৎ কেতিয়াবা মনত পৰে তোমালৈ৷

আঁউসীৰ শেষত আকাশৰ এচুকত
কাঁচিজোনৰ বুকুত দেখো তোমাৰ উদ্দীপ্ত চকুযুৰি৷
হঠাৎ মনত পৰি যায়,
জোনৰ বুকুৰে আমি উটাই নিয়া নৈখনৰ কথা,
সোঁত হৈ বৈ যোৱা আমাৰ গভীৰ আস্থাবোৰৰ কথা৷

জোনৰ বুকুত ক'ত আজি সেই ঘাট!
য'ৰ পৰা তুলি নিছিলা তুমি মোৰ আস্থাবোৰ,
আৰু মই বুটলিছিলোঁ তোমাৰ হাঁহিবোৰ৷

তোমাৰ মনত পৰেনে আলোছায়া?
মনত পৰেনে
জোনাকৰ বুকুত মই সজা বালিঘৰৰ কথা!
সেই ঘৰৰ অতিথি হৈ তুমিয়েই দিছিলা মোক
প্ৰেমৰ আদিপাঠ৷
কিয় নিজ হাতে ভাঙি পেলালা সেই বালিঘৰ?
তুমি দিয়া আদিপাঠৰ ফলাবোৰ কিন্তু
আজিও বন্দী মোৰ হিয়াৰ আঁচলত৷
তুমি ৰাখিব পাৰিছানে আস্থাবোৰ?
ঠিক মোৰ দৰে!

আলোছায়া!
আচিয়ানাৰ চাদত এতিয়া নামি আহেনে তোমালৈ
আশাভৰা এমুঠি জোনাকী আভা?
নে জোনাকে তোমালৈও কঢ়িয়াই আনে
মোক দি যোৱা একেই নিসংগতা?
বিশ্বাস কৰিবা!
খিৰিকিৰে সোমাই অহা জোনাকৰ আভাখিনিয়ে
সোঁৱৰাই দিছে তোমাৰ কথা
কঢ়িয়াই লৈ আহিছে তোমাৰ বতৰা৷

চিন্তা নকৰিবা,
জোনাক আজিও মোৰ আগৰ দৰেই প্ৰিয়,
মাথোঁ সহিব নোৱাৰোঁ তাৰ উজ্জ্বলতা৷
প্ৰিয় হুৰমূৰীয়া বৰষুণজাকো,
কিন্তু ভয় হয় তিতিবলৈ৷
জানোচা টোপাটোপে বৈ আহে
তাহানিৰ সেই নষ্টালজিয়াবোৰ৷

ভাবোঁ!
তোমাক লৈ আৰু নিলিখো কবিতা৷
কিন্তু কি কৰিবা!
হাতৰ আঙুলিবোৰে যে
এতিয়াও বেয়া পাব পৰা নাই তোমাক৷
পাহৰিব পৰা নাই
তোমাৰ সান্নিধ্যত
কবিতা হৈ পৰা শব্দবোৰ৷
মানি লব ব্চৰা নাই সিহঁতেও
তোমাৰ অবৰ্তমানত শূন্য হৈ পৰা
সৃষ্টিৰ আঁচলখন৷

বিশ্বাস কৰিবা,
খোলা খিৰিকিৰে সোমাই অহা
জোনাকৰ আভাখিনিয়ে
সোঁৱৰাই দিছে তোমাৰ কথা৷
হঠাতে মনত পেলাই দিছে তোমালৈ৷
জোনাকৰ বুকুতে গঢ়ি তুলিছে
তোমাৰ দেশ,
তোমাৰ দেশ
আলোছায়াৰ দেশ৷

【ৰচনাকালঃ ২৩ এপ্ৰিল, ২০০৯ - ২৩৪৫】

কবিবোৰ কবি নহয়

কবিবোৰ কবি নহয়

কবিতাৰ অবৰ্তমানত

নহয় সম্পূৰ্ণ

চন্দহীন কবিতাৰ খোজত।

কবিয়ে ভাল পায় কবিতা

কিয়নো

কবিতাৰ বুকুত মুখ গুজি

কান্দিব পাৰে কবি।

কবিতাৰ আচলত লুকাই ৰাখি

এজোলোঙা হুমুনিয়াহ

কবিয়ে বোৱাব পাৰে

চন্দৰ সুঁতি।

অথচ,

কবিতাই ভাল নাপায় কবি

কবিতাৰ গৰ্ভত সিঁচি দি দুখৰ বীজ

কবিয়ে হেনো পাহৰি যায়

হৃদয় গীত। 

চন্দে চন্দে ঢালি দি 

আবেগৰ উতলা বিষ

কবিয়ে পাহৰি যায়

কবিতাৰ ঋণ। 

কবিতা ধৰুৱা নহয়

কবিৰ দৰে

কবিৰ দৰে খালী নহয়

কবিতাৰ বুকু। 

কবিৰ এবুকু হুমুনিয়াহ লৈ

স্ৰজিব পাৰে কবিতাই

চন্দময় পংক্তি।

কবি মাথোঁ সেইজনেই

যাৰ বুকুত বাহ বান্ধি

লিহিৰে খোজেৰে

কবিতাই গচকিব পাৰে

বকুল তলৰ গধূলি। 

কবিৰ বুকুৰ অগনিৰে

উতলাই তুলিব পাৰে

নিৰ্য্যাতিতৰ অনুভূতি।

গুপুতে সাঁচি এবুকু মৰম,

যন্ত্ৰণাদগ্ধ হিয়াৰ দৰদ,

আৰু এখন আশাৰ নৈবদ্য

কবিবোৰ কবিতাৰ

নিৰন্তৰ প্ৰেমিক।  

[ৰচনাকালঃ ৩ আগষ্ট, ২০০৯  - ২৩:১৫]