কবিবোৰ কবি নহয়
কবিতাৰ অবৰ্তমানত
নহয় সম্পূৰ্ণ
চন্দহীন কবিতাৰ খোজত।
কবিয়ে ভাল পায় কবিতা
কিয়নো
কবিতাৰ বুকুত মুখ গুজি
কান্দিব পাৰে কবি।
কবিতাৰ আচলত লুকাই ৰাখি
এজোলোঙা হুমুনিয়াহ
কবিয়ে বোৱাব পাৰে
চন্দৰ সুঁতি।
অথচ,
কবিতাই ভাল নাপায় কবি
কবিতাৰ গৰ্ভত সিঁচি দি দুখৰ বীজ
কবিয়ে হেনো পাহৰি যায়
হৃদয় গীত।
চন্দে চন্দে ঢালি দি
আবেগৰ উতলা বিষ
কবিয়ে পাহৰি যায়
কবিতাৰ ঋণ।
কবিতা ধৰুৱা নহয়
কবিৰ দৰে
কবিৰ দৰে খালী নহয়
কবিতাৰ বুকু।
কবিৰ এবুকু হুমুনিয়াহ লৈ
স্ৰজিব পাৰে কবিতাই
চন্দময় পংক্তি।
কবি মাথোঁ সেইজনেই
যাৰ বুকুত বাহ বান্ধি
লিহিৰে খোজেৰে
কবিতাই গচকিব পাৰে
বকুল তলৰ গধূলি।
কবিৰ বুকুৰ অগনিৰে
উতলাই তুলিব পাৰে
নিৰ্য্যাতিতৰ অনুভূতি।
গুপুতে সাঁচি এবুকু মৰম,
যন্ত্ৰণাদগ্ধ হিয়াৰ দৰদ,
আৰু এখন আশাৰ নৈবদ্য
কবিবোৰ কবিতাৰ
নিৰন্তৰ প্ৰেমিক।
[ৰচনাকালঃ ৩ আগষ্ট, ২০০৯ - ২৩:১৫]
No comments:
Post a Comment