প্ৰসংগঃ অখিল গগৈক গ্ৰেপ্তাৰ

যোৱা কেইদিনমানৰ অসমৰ ঘটনাৱলীয়ে পুৰণি কিছুমান কথালৈ মনত পেলাই দিছে৷ তেতিয়া ৰাজনীতি বুজি পোৱা নাছিলোঁ৷ টিভিত দেওবাৰ এটাত "আৰু এটা সূৰ্য" নামৰ চিনেমা এখন চাবলৈ পাইছিলোঁ৷ তাৰে কেইদিনমান পিছতে ওচৰৰে দাদা এজনৰ পৰা আৰু তেওঁলোকৰ হোষ্টেলৰ পৰা পৰাগ দাসৰ কিতাপসমূহ বাজেয়াপ্ত কৰা হৈছিল৷ বুধবাৰ নামৰ কাকতখনৰ নাম শুনিছিলোঁ যদিও পঢ়াৰ সৌভাগ্য হোৱা নাছিল৷ কিয়নো, কাকতৰ গাড়ীয়ে পেলাই থৈ যোৱাৰ পিছত বিক্ৰেতাৰ ওচৰ পোৱাৰ আগতেই টোপোলাৰে সৈতে বুধবাৰ নোহোৱা হৈ যায়৷ ফলত বিক্ৰেতায়ো বুধবাৰ ৰখা বন্ধ কৰি দিয়ে৷ কিন্তু বুধবাৰ কিয় ইমান জনপ্ৰিয় আছিল, বুজা নাছিলোঁ৷ পৰাগ দাস আৰু অজিত ভূঞা আমাৰ বাবে জনপ্ৰিয় সাংবাদিক৷ তাৰ পিছত শুনিলোঁ প্ৰতিদিনৰ আৰু সাদিনৰ নাম৷ দেশৰ ৰাজনীতিৰ ফলাফলত সংবাদ মাধ্যমে কিদৰে ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিব পাৰে, সেইসময়ত দেখিছিলোঁ৷ কিন্তু হঠাৎ এদিন খবৰটো পাইছিলোঁ, স্কুটাৰত পুত্ৰক স্কুলত থবলৈ যাওঁতে পৰাগ দাসক আততায়ীয়ে গুলিয়াই মাৰিলে৷ হয়তো ইয়াৰ ক্ষতি সেই সময়ত অনুধাৱন কৰিব পৰা নাছিলোঁ৷ আমাৰ গাঁওলৈ ৰেডিওৰ আঞ্চলিক বাতৰিৰ বাহিৰে গাঁওৰেই প্ৰজনিকাই আনিলে প্ৰতিদিন৷ ফলত কাকতৰ মুখ দেখা পোৱা হলোঁ৷ কিন্তু অশান্ত অসমৰ খবৰ দিবলৈ আহি প্ৰতিদিন নিজেই খবৰ হৈ পৰিল৷ ৰাতিপুৱা স্কুলত যোৱাৰ আগতে প্ৰজনিকাৰ সন্মুখত হোৱা আলোচনাৰ সাৰমৰ্ম হিচাপে গম পালোঁ যে চৰকাৰ বিৰোধী কাৰ্যকলাপৰ বাবেই টাডাৰ অধীনত গ্ৰেপ্তাৰ কৰা হৈছে অজিত ভূঞাক৷ মনটো বেয়া লাগিছিল৷ বুজি পাইছিলোঁ যে এই দুজন অসমৰ উন্নতি সাধন কৰিব বিচৰা সাংবাদিক৷ সেয়ে হয়তো প্ৰতিদিনৰ সম্পাদকীয়ত ওলমি থকা হেণ্ডকাফৰ ছবিয়ে নিজকে সাংবাদিক হবলৈ উৎসাহ যোগাইছিল৷ এইবোৰ কথাৰ দিন বাৰ মনত নাই৷ কথাবোৰ কোনটো আগত কোনটো পিছত, তাকো মনত নাই৷ মনত কেৱল দুৰ্নীতিৰ বিৰূদ্ধে মাত মাতি অহা ব্যক্তিসকলক সমৰ্থন কৰিবলৈ সাহস পাইছিলোঁ৷ তেনেকুৱা মানুহ বহুতো পালোঁ৷ কিছুমানে দুৰ্নীতিৰ হেঁচাত প্ৰতিবাদ বাদ দিলে৷ কিছুমানক আকৌ অমুৱালে৷ আন কিছুমানে প্ৰতিবাদৰ ভাষাৰেই দালানৰ বাসিন্দা হল৷ কিন্তু একাগ্ৰতাৰে এই বিষয়ত লাগি থকা মানুহ পোৱা নাছিলোঁ৷ হঠাতে ভুমুকি মাৰিলে অখিল গগৈ৷ যিকোনো সংগ্ৰাম বা আন্দোলনৰ আগতেও অখিল গগৈক জানিছিলোঁ, এজন আৰ টি আই কৰ্মী হিচাপেহে৷ চি আই চি ৰ পৰা সৰ্বভাৰতীয় পৰ্যায়ত পোৱা সন্মানৰ পিছত এটা কথাই ভাবিছিলোঁ যে এইবাৰ নৈৰাজ্যবাদৰ বিপক্ষে সংগ্ৰামখন চলাই নিব তেৱেই৷ সেয়েহে চাগৈ অখিল গগৈৰ ওপৰতো শণিদৃষ্টি পৰিল৷ এটাৰ পিছত এটা বিতৰ্কই তেওঁত অৱশেষত পোৱালেহি আৰক্ষী জিন্মা৷ তাতে ১২০ (বি) ধাৰা৷ টাডা নহলেও আইনৰ জ্ঞান থকা বন্ধুসকলে এই ধাৰাক দাদা বুলিয়েই কয়৷ নাজানো, কোন সঁচা, কোন মিছা৷ কোন অপৰাধী, কোন নিৰ্দোষী৷ কাৰ ষড়যন্ত্ৰত কোনে ভৰি দিছে৷ কিন্তু এটা কথাই জানো, অসংগঠিত অসমীয়াক অন্যায়ৰ বিপক্ষে সংগঠিত কৰিবলৈ অসমক অখিল গগৈক লাগে৷ লাগে এতিয়াতকৈ স্থিৰ, সংযত, আৰু চিন্তাশীল ৰূপত৷ পাৰিবনে তেওঁ উভতি আহিবলৈ, নে তেওঁৰো কণ্ঠ ৰূদ্ধ হৈ যাব?

ৰচনাকালঃ ০৪ মাৰ্চ, ২০১৪